دندان در اوردن
پدیده دندان درآوردن عبارت است از ظهور متوالی دندان‌های شیری و دایمی. دندان‌های جدید به‌طور مداوم از ۶ ماهگی تا ۳ سالگی در می‌آیند. کودک بین ۱۲-۶ سالگی دندان‌های شیری خود را از دست می‌دهد و دندان‌های دایمی جای آنها را می‌گیرد. به‌طور متوسط اولین مجموعه دندان‌ها در مدت‌کوتاهی بعد از دومین سالروز تولد، کامل می‌گردد.
علایم شایع
تولید بیش از حد بزاق، دندان قروچه و جویدن هر چیزی که بچه بتواند بگیرد، درد (این علامت را نمی‌توان ثابت کرد ولی احتمالاً ایجاد می‌گردد)، لثه‌ها ممکن است قرمز و متورم شوند، تحریک‌پذیری ، کج خلقی؛ لجبازی ، اشکال در به خواب رفتن ، گریه بیش از حدمعمول . دندان در آوردن هرگز نباید علت تب، استفراغ، اسهال، بی‌اشتهایی طولانی، درد گوش، تشنج، سرفه یا بثور محل پوشک در نظر گرفته شود. اینها علایم یک بیماری هستند.
علل
تکامل فیزیولوژیک طبیعی، عوامل افزایش‌دهنده خطر. مشکلات مربوط به دندان در آوردن با هیچ یک از عوامل خطرزای شناخته شده ارتباط ندارند.
پیشگیری
مشکلات مربوط به دندان در آوردن را نمی‌توان پیشگیری کرد ولی می‌توان علایم آن را تسکین داد. زمان دندان در آوردن بسیار متغیر است. البته توالی دندان در آوردن طبیعی در کودکان به شرح زیر است: اولین دندان‌ها (دندان‌های پیش تحتانی) در حدود ۶ ماهگی، در دخترها زودتر از پسرها اولین دندان دایمی در حدود ۶ سالگی دندان‌های آسیای کوچک بین ۱۲-۱۰ سالگی دندان‌های آسیای بزرگ در حدود ۱۲ سالگی عواقب مورد انتظار ناراحتی حاصل از دندان درآوردن را می‌توان به‌طور نسبی تسکین داد.
عوارض احتمالی
دندان درآوردن ممکن است به اشتباه به عنوان یک بیماری تب زا تشخیص داده شود.