کلر و فلوراید دو تا از خطر ناکترین و واکنش پذیر ترین گازهای این سیاره هستند اما رفتار عنصرها بستگی به نوع ترکیبی که در ان حضور دارند دارد، بطور مثال اگر سدیم را با کلر مخلوط کنیم نمک خوراکی بدست می اید و اگر سدیم را با فلوئور ترکیب کنیم چیزی بدست می اید که برای دندانها خوب است که دندانپزشکان به ان فلوراید می گویند، قضیه از وقتی شروع شد که دندانپزشکی بنام فردریک مکی در سال ١٩٠١ به شهری بنام کلورادو اسپرینگ نقل مکان کرد و با دقت دندانهای مردم محلی ان منطقه را بررسی میکرد و متوجه شد که دندانهای مردم محلی دارای لکه های قهوه ای هستند ولی از جهات دیگر سلامت میباشند و کمتر دارای پوسیدگی دندانی هستند ، علی رغم ظاهر بد دندانها بنظر می رسید که مقاومت بیشتری در مقابل پوسیدگی دارند، نه او و نه هیچکدام از دوستان دندانپزشک او تا کنون چنان چیزی ندیده بودند و این مسئله سی سال وقت او و همکارانش را بابت تحقیق گرفت، مردم ان منطقه دندانهای زشت و سالم داشتند چرا که اب منطقه کلورادو اسپرینگ حاوی از فلوراید طبیعی بود، محققان دیگری کشف کردند که اگر فلوراید اب کمتر از یک میلیونیوم باشد بدون ان لکه های قهوه ای دندانها مقاومت بیشتری در مقابل پوسیدگی پیدا میکنند و در نهایت در سال ١٩٦٢ دلیل ان کشف گردید که علت تاثیر فلوراید ارتباط زیادی با ساختار لایه بیرونی دندان یعنی مینای دندان دارد، مینای دندان حاوی ترکیبی بنام هیدروکسی اپاتیت میباشد و هنگامی که باکتریهای روی دندانها در حال هضم مواد قندی میباشند ، قادرند به اندازه کافی اسید تولید کنند که باعث حل شدن هیدروکسی اپاتیت موجود در مینای دندان میشود که سپس باعث تولید یون های کلسیم و فسفات میشود، فلوراید با ترکیب شدن با اینها ترکیب جدیدی بنام فلور اپاتیت تولید میکند که با دندانها یکی شده و بصورت مینای اصلاح شده در می اید، و از انجایی که برای ترکیب فلور اپاتیت نیاز به غلظت بالاتری از اسید میباشد در نتیجه این مینای جدید مقاوم تر در مقابل پوسیدگیها میباشد، پس یکی از بهترین راه کارها برای محافظت از دندانها فلوراید میباشد