محققین دانشگاه پنسیلوانیا اعلام کردند: دندان‌پزشکان بزرگترین عوامل تجویز داروهای مخدر
یک گروه محقق از دانشگاه هاروارد به‌تازگی در ژورنال انجمن داروسازان آمریکا(JAMA)، گزارشی منتشر کرده است که نتایج آن می‌گوید دندان‌پزشکان از سایر پزشکان بیشتر مواد مخدر تجویز می‌کنند. بر اساس این گزارش، جراحی کشیدن دندان، از جمله مواردی است که بیشترین میزان مواد مخدر برای تسکین درد آن تجویز می‌شود.
دکتر الیوت هراش، استاد دانشکده دندان‌پزشکی دانشگاه پنسیلوانیا که متخصص فارماکولوژی نیز هست می‌گوید: بعضی از دندان‌پزشکان ترکیباتی از مواد مخدر را برای بیماران خود تجویز می‌کنند که هم غیرضروری است و هم نسبت به سایر مسکن‌ها تأثیر کمتری دارد.
او ادامه می‌دهد: البته در مواردی درد آن‌قدر شدید است که شما برای تسکین آن به مخدر نیاز دارید، اما تجویز مخدر نباید اولین انتخاب شما باشد. مخدرها هم در میان سایر داروها جای خود رادارند، اما فقط در موارد خاص می‌توان آن‌ها را تجویز کرد.
دکتر هراش از جمله یافته‌های خود، به این نکته اشاره می‌کند که آسپرین حداقل به‌اندازه ویکودین بر روی درد بیمار تأثیرگذار است. این دندان‌پزشک و همکارش، دکتر پال مور از دانشگاه پیتزبورگ که معمولاً او را در تحقیقاتش همراهی می‌کند، در تلاش هستند یک تحقیق جامع‌تر انجام بدهند تا بتوانند این فرضیه و یافته‌های نظیر آن را ثابت کنند. آنان پیش‌ازاین سال ۲۰۱۱، در ژورنال JAMA نوشته بودند که ۱۲ درصد از مخدرهایی که تأثیر سریع دارند را دندان‌پزشکان ایالات‌متحده آمریکا تجویز می‌کنند و در یک تحقیق دیگر که همان سال در همین ژورنال به چاپ رسید و اطلاعات آن مربوط به سال ۲۰۰۹ بود، گفته‌شده بود که دندان‌پزشکان بزرگترین عامل تجویز مواد مخدر برای بیماران بین ۱۰ تا ۱۹ سال هستند. به گفته دکتر هرش، دلیل این اتفاق می‌تواند این باشد که معمولاً افراد در این سن دندان‌های عقل خود را می‌کشند.
همه ما می‌دانیم که سراشیبی مصرف داروهای مخدر چگونه است. آنان می‌توانند منجر به مصرف مواد مخدر دیگر مانند هروئین بشوند و تأثیرات جنبی مانند حالت تهوع، استفراغ، یبوست و سرگیجه داشته باشند. در ضمن کودکان هم ممکن است به داروهایی که برای والدینشان تجویزشده است دسترسی پیدا کنند.
پس چرا دندان‌پزشکان این داروها را تجویز می‌کنند؟ دکتر هرش می‌گوید در بعضی از موارد، داروهای استروئیدی ضدالتهابی، عوارضی دارند که بیماران نمی‌توانند آن‌ها را تحمل کنند. برای مثال ناپروکسن می‌تواند سبب مشکلات معده شود و استامینوفن نباید برای کسانی که مشکلات کبدی دارند تجویز شود، بنابراین او دلیل اصلی تجویز این داروها را تکرار یک چرخه قدیمی از سوی دندان‌پزشکان می‌داند و می‌گوید: بعضی از دندان‌پزشکان سال‌ها این داروهای اعتیادآور را تجویز کرده‌اند و تلاش نکرده‌اند داروهای مؤثر جایگزین را به‌جای آن‌ها امتحان کنند.
به گفته او، در سایر موارد، بیمار از پزشک درخواست می‌کند که چنین داروهایی را برای او تجویز کند. زیرا انتظار دارد به درجه شدیدی از درد دچار بشود و این در حالی است که تعداد بسیار کمی از بیماران به این حد از درد دچار می‌شوند. دکتر هرش نام این عامل را “انتظار بیمار” گذاشته است و می‌گوید: در بسیاری از موارد، بیمار از دندان‌پزشک یک مسکن قوی می‌خواهد و گمان می‌کند دارویی که حاوی مخدر باشد، بهتر می‌تواند درد را تسکین بدهد و دندان‌پزشک و پزشک هم در این دام می‌افتند. این عامل، در سال‌های گذشته از عوامل دیگر پررنگ‌تر شده است و درنهایت بیمار به مصرف مخدرها که در بسیاری از موارد از تجویز یک مسکن مخدر شروع می‌شوند اعتیاد پیدا می‌کند و این در حالی است که در ۸۵ درصد موارد، یک دندان‌پزشک، داروساز یا یک پزشک نباید پایه‌گذار مصرف داروهای مخدر باشد.